|
Het feit dat we hier op 6 december 2011 precies 40
jaar wonen, zegt eigenlijk al genoeg.
Er wordt ons wel eens gevraagd, hoe zijn jullie zo
in Nieuw Balinge terecht gekomen.
Omdat we een zus en zwager in Beilen hebben wonen,
gingen we daar wel eens een weekje op vakantie, dus
kenden wij de omgeving al een beetje. Al hadden wij
toen nog nooit van Nieuw Balinge gehoord.
Maar we genoten van de mooie natuur en hadden wel
zoiets van in deze omgeving zouden we best willen
wonen.
Op een zeker moment belde zwager Tinus op en zei,
dat ze in een Fotobedrijf in Beilen iemand zochten.
Toen ik( Joop) daarop solliciteerde kon ik gelijk
beginnen en heb nog een week of 6 bij mijn zus en
zwager in de kost gezeten en ondertussen zochten we
woonruimte.
In Westerbork waren er wel woningen te huur, maar
die prijs was voor ons te hoog. Toen konden we een
woning in Nieuweroord krijgen aan de Splitting nr.
10. Wij er heen, maar omdat we in Waddinxveen ook
weilanden en koeien zagen en we het liefst in
Drenthe toch bossen en heide wilden zien, zijn we
ook in Nieuw Balinge gaan kijken, en dat beviel ons
veel beter.
Gelukkig waren er nog diverse woningen vrij, dus
konden we nog kiezen en wonen we nog steeds op
dezelfde plek aan de Robertusweg. Achter ons huis
keken we op de hei en in de verte de bossen en voor
ons hadden we ook vrij uitzicht. We keken toen nog
op de Haarweg, want de ronde zaal was er nog niet.
Zo zijn we hier terecht gekomen met toen nog twee
kinderen Susanne en Joop.
We voelden ons hier al gauw thuis, dat kwam ook door
de gemoedelijke omgang van de mensen, iedereen
groette je (doeg), wat wij niet gewend waren.
Ook de winkel van Wiets en "pappa" Koster werd voor
ons een begrip. Vooral als een van de vriendjes of
vriendinnetjes van onze kinderen jarig was. Dan
vroeg Wiets naar welke verjaardag ga je, en als je
dan wat wilde kopen zei ze, dat heeft een ander al
gekocht. (Dat hield ze altijd precies bij).
Of als we gingen tanken (toen waren er nog 2
benzinepompen), dan vroeg ze houden jullie van bonen
of boerenkool en ging je met een volle tank en een
maaltje bonen naar huis.
Langzaam breidde het dorp zich uit en ook ons gezin,
we kregen er nog 4 kinderen bij, Erwin, Daniëlle,
Robert en Marianne, die hier de ruimte hadden om te
spelen en hutten te bouwen op de hei. Joop en Robert
mochten graag voetballen en zijn heel wat jaren lid
geweest van de voetbalclub en Marianne mocht graag
gymmen en zelf ben ik (Margo) er ook een tijd op
geweest.
Wat we ook graag deden met de kinderen was in de
nazomer bramen plukken, die groeiden hier nog
volop,vooral bij ons achter op de hei, we hadden als
we gingen wandelen altijd een plastic zak bij ons en
kwamen vaak met een zak vol terug.
Ook met onze hond Snuf (Daniëlle's hond), hebben we
wat over de hei en het Mantingerzand gezworven.
Intussen kwamen er heel wat fietspaden bij en omdat
we ook graag fietsen maken wij daar nog steeds
dankbaar gebruik van. Ook mogen we nog graag een
eind wandelen.
Inmiddels zijn de kinderen het huis uit, vier wonen
er in Hoogeveen, een in Den Helder en een In Boston
U.S.A. en zijn we de trotse opa en oma van 11
kleinkinderen.
Ondertussen zijn we AOW’ers en genieten we nog
steeds van de mooie omgeving, vervelen doen we ons
beslist niet, oppassen op de kleinkinderen, zo af en
toe een klusje en vrijwilligerswerk.
Wat ons betreft hopen wij nog heel lang in Nieuw
Balinge te blijven wonen, dus wat hebben wij met
Nieuw Balinge? HEEL VEEL!!!!
Joop en Margo Kraijesteijn.
|
