mei 2005, Het Jachtterrein van Freek Stok

boekomslag

Op donderdag 5 mei 2005 vierden we bevrijdingsdag in Nederland.  Ook hier in Nieuw-Balinge is dit niet geheel ongemerkt voorbij gegaan. Op deze dag mocht Dhr Evert Sok het boek “Het jachtterrein van Freek Stok” in ontvangst nemen.

Evert Sok heeft gedurende 8 jaar iedere maand een verhaal geschreven over zijn belevenissen in het veld.  Als jongen van 18 jaar ging hij met zijn vriend Klaas Kreeft op strooptocht  en mede door zijn kennis van de omgeving is hij bij het verzet gegaan.

Plaatselijk Belang heeft deze vraag dan ook beantwoord. De verhalen zijn gebundeld en uitgegeven. Op 5 mei mocht Evert Sok het eerste exemplaar in ontvangst nemen van de voorzitter Jan Stegehuis.  Onder de genodigden waren familie, oud kameraden en de Loco/Wethouder Mary Looman.  Zij bood namens de gemeente een pennenset aan in de hoop dat dit unieke boek een vervolg zal krijgen.

Vele oudere inwoners zullen veel herkennen in het boek de personages en de omgeving.

Mary Looman krijgt  les in hazenstrikken maken van Evert Sok.

Ieder huishouden in Nieuw Balinge zal het boek aangeboden krijgen. Dit is mogelijk gemaakt door een financiële bijdrage van :

-De Gemeente Midden Drenthe

-Kleine Dorpenoverleg Midden Drenthe

Het boek zal bij U thuis gebracht worden in de maand mei door o.a de leden van het bestuur van Plaatselijk Belang. Wilt U meerdere exemplaren dan kunt U deze bestellen voor de prijs van: € 15.00 zolang de voorraad strekt. Opgave kan bij de leden van Plaatselijk Belang:

Wij wensen U veel leesplezier met  "Het jachtterrein van Freek Stok".

-----

Reactie van Evert Sok Sr

Hemelvaartsdag 2005, een dag om nooit te vergeten!

Ik was in de tuin bezig geweest en maakte mijn gereedschap schoon toen ik werd geroepen door mijn vrouw. Ze had de thee klaar. ‘Ik kom er aan, even de spullen opbergen’. ‘Hè hè’, zei ik toen ik plaats genomen had, ‘daar was ik ook echt aan toe, een heerlijke kop thee met een eierkoek gaat er wel in.’ ‘Nou, geniet er maar van’, antwoordde ze, ‘maar ik heb nóg een prettige mededeling voor je’ zei ze.

‘Zo en dat is?’ “We hebben een uitnodiging gekregen van de kinderen om op Hemelvaartsdag een dagje uit te gaan. We kunnen bij Willem en Geke in de auto, dus hoef je zelf niet te rijden, de wagen kun je thuis laten. Wat we alleen hoeven meenemen is een goed humeur en mooi weer, verder niets.”

“Dat is prachtig”, was mijn antwoord, “en waar gaat de reis naar toe?”  “Geen idee”, zei ze, “ dat merken we wel wanneer we ter plekke zijn, dus zorg ervoor als je die dag geen werk verzet of zoiets, die dag moet je vrij houden.”  “Goed, ik zal er aan denken en ik zal er ook geen navraag over doen waar we heen gaan, ik wil het ook niet weten.”  “Dat is dan afgesproken” sprak mijn vrouw, “donderdagmorgen om tien uur komen ze ons halen…”

Donderdag, 05-05-05:

Goed gehumeurd, goed weer en geen cent op zak, stapten we in de auto bij Willem en Geke.  De drie zonen en hun schoondochter in de andere auto, bestuurd door Wout, en zo trokken we met z’n allen weg van Nieuw Balinge.

Maar als je niet weet waar de reis naar toe gaat, dan tóch ga je een weg uitstippelen in gedachten, wat ik dan ook deed.  De afgelopen dagen die voorbij gingen heb ik daar steeds aan gedacht; Giethoorn, varen op de plassen? Arnhem, dierentuin? Ik heb zelfs nog gedacht dat we misschien de grens wel over zouden gaan, grote supermarkten in Duitsland! Dat alles heb ik gedacht voordat we in de auto zaten.

Maar… het liep anders… Dat merkte ik toen Willem links af sloeg richting Witteveen. Ha zo, dacht ik, gaan we die kant op? Dan zal het wel Emmen dierentuin worden, is ook wel leuk.  Drie kilometer hadden we gereden, maar Willem ging niet rechtsaf richting Emmen, nee, linksaf de Mantingerdijk op.

Toen brak m’n klomp! Dat wordt Mantingerzand, was mijn gedachte, picknicken! Maar zélfs dat ging niet door. Na drie-, vierhonderd meter sloeg hij linksaf richting Theehuisje van de familie Prinsen, waarna ik dacht, wat gaan we hier in Godsnaam doen? Met de ziel onder de arm stapte ik uit en liep mee naar binnen.  Hier werden we met open armen ontvangen, want daar zat ook de rest van de familie!

Aanwezig was ook dhr Pauw uit Mantinge die ons iets vertelde over het wichelroedelopen en gaf een demonstratie hoe je water en elektriciteit kon waarnemen en vinden. Een hapje en een drankje er bij, het was er echt gezellig!

Omstreeks 11.00 uur waren we weer terug bij ‘de Heugte’ waar ik een beetje met tegenzin naar binnen ging. Toen we aankwamen rijden zag ik dat er aardig wat auto’s stonden waarop ik vroeg: “Wat is hier toch te doen?”

Maar niemand wist dat natuurlijk…

Toen we binnen kwamen moesten we doorlopen naar de ronde zaal en wat ik toen zag! Ik begreep er niets meer van. Ik werd bij de arm gepakt en werd naar een stoel achter een tafel gebracht, daar mocht ik plaats nemen.

De voorzitter van plaatselijk belang, dhr Stegehuis trad naar voren en hield een toespraak en legde een boek voor me op tafel en zei; “alsjeblieft, hier is jouw langverwachte boek ‘Het Jachtterrein van Freek Stok’

Dat deed de deur dicht. Een tijd lang ging alles aan me voorbij. Toen ik het boek op pakte ging er een warme gloed door me heen.  Wat de voorzitter allemaal gezegd heeft is niet helemaal tot me doorgedrongen.  Het geluk wat je op zo’n moment voelt kun je niet  weergeven.  En dat de medemens je dat allemaal geeft, dan voel je dat er veel goedheid in de mens zit.

En daarom wil ik dan ook langs deze weg plaatselijk belang  bedanken voor de uitgave van het boek, Lo Dijkstra die de lay-out heeft verzorgt, de werkgroep die alles in het geheim hebben klaargespeeld en niet te vergeten dhr Nico Brookman voor de perfecte bediening.

Grote dank wil ik uitbrengen voor al dat werk wat ze verzet hebben, en dat het niet voor niets is geweest! Dit komt uit het diepst van mijn hart.

Met vriendelijke groet, de schrijver van; ‘Het Jachtterrein van Freek Stok’

Evert Sok.

onder het toeziend oog van o.a. familieleden wordt het boek uitgereikt door voorzitter van pl.b. Jan Stegehuis

Mary Looman schenkt Evert een pennenset en natuurlijk haar felicitaties.

felicitaties van Lo Dijkstra die de lay-out verzorgde

onder de aanwezigen ook kinderen van Klaas Kreeft (in het boek Claus Krabbe) die het boek uit handen van de schrijver kregen overhandigd.

en natuurlijk de felicitaties van aanwezige familieleden.

Evert en zijn vrouw Gé naast ‘Het Jachtterrein’ die hij ooit zelf heeft  geschilderd.

-----

Interview uit het verleden, met de schrijver van verhalen door de redactie van Kontakt.

Na elke maand geschreven te hebben in het huis aan huisblad Kontakt maakte hij, na acht jaar schrijven, zijn  tachtigste aflevering tot zijn laatste in de reeks van: “Het Jachtterrein van Freek Stok”.

De redactie vond nu dat dit de juiste tijd was voor een interview om nader kennis te maken met de man die achter het pseudoniem ‘Freek Stok’ schuil ging; Evert Sok.

Hoe kwam je nou op het idee om al je stropersbelevenissen op papier te zetten?

“Nou, dat was niet mijn idee, maar dat van mijn dochter. Voor jaren terug was ik eens begonnen om mijn ‘strooptochten’ op papier te zetten. Omdat het leven zo jachtig werd (ik was toen chauffeur) verlangde ik heel erg terug naar de tijd van zwerven door de velden. En als ik dan bezig was met mijn kladblok, dan beleefde ik die gebeurtenissen opnieuw. Ik ontdekte dat mij dat een prettig gevoel gaf. Op die manier had ik aardig wat verhalen op papier staan inmiddels.

Afijn, op een dag was ze bij ons aan het rommelen en ontdekt dat kladblok van mij en begint er in te lezen. Ze kijkt me aan en zegt; ‘Pa, die verhalen zou ik graag in Kontakt willen hebben. Ik vind dit hele interessante verhalen met heel wat geschiedenis over Nieuw Balinge en  omstreken en ik denk dat er velen met mij zijn die dat ook vinden. Zou jij dit willen doen?’

En gelukkig heeft Evert daarin toegestemd.

“Eerst had ik vrees, want een literaire achtergrond heb ik niet, alleen maar lagere school.”

Die vrees bleek ongegrond, want hij kreeg aardig wat positieve reacties uit het dorp. Hij begon zijn verhalen helemaal opnieuw op papier te zetten voor Kontakt. Op 17-jarige leeftijd begon Evert te stropen, doordat zijn vriend Klaas Kreeft hem overhaalde. Ook Evert kreeg de smaak te pakken. Evert vertelt verder.

“En die strooptochten werden extra spannend doordat  je de jachtopzichter uit handen moest blijven.  Dat werd op het laatst een sport voor ons, vooral als de jachtopzichter een zeer onsportieve man blijkt te zijn waar niemand respect voor op kon brengen, laat staan twee gezonde jonge knapen!

Evert, je zei daarnet dat het de plezierige herinneringen waren die je aan het schrijven zette, maar hoe komen die oorlogsgebeurtenissen in je verhaal?

“Doordat die oorlog hoe langer hoe meer onze vrije tijd beknotte, is dat eigenlijk min of meer ongemerkt gegaan. Wij kenden de buurt, maar vooral het hele veld, als onze broekzak. En ik heb wel eens gedacht dat de ondergrondse ons om twee redenen heeft gevraagd. Ten eerste om die kennis van onze omgeving en ten tweede om dit zelfde veld te ontlasten van ons. Want als wij niet meer zouden stropen, zouden er ook geen veldwachters en dergelijke in het veld komen en wat diezelfde mannen nog eens meer zouden kunnen ontdekken dan!

Al pratend komt de familie van der Sleen, waar hij zat ondergedoken, in het gesprek naar voren. Evert reageert en zucht…“Ja……dat waren zulke beste mensen, ze namen me op als een broer.

Ik zie aan hem dat dit emoties bij hem oproept. Hij kijkt uit het raam en zegt:

“Dat vergeet ik nooit weer, wat die mensen voor mij hebben gedaan……”

Er valt een stilte. Het is niet aan ons nu om verder te vragen. Samen genieten we van de koffie en de kersenbonbons die zijn vrouw Gé ons heeft gebracht.

Wij  bedanken hem voor het gesprek van deze avond en nemen afscheid van een opmerkelijk mens!