HERINNERINGSBOEK CBS ‘DE MORGENSTER’ KLAAR ……... EN TE KOOP!
In het boek wordt de periode van 1992 – 2010 beschreven.
Na de inleiding, die verzorgd is door dhr. Henk Elsinga,
geeft het boek een beschrijving van het 75 jarige
jubileum dat gevierd werd in 1992.
De jaren tot 2010 worden beschreven op basis van notulen
van het voormalige bestuur, de medezeggen- schapsraad en
ouderraad. De tekst wordt aangevuld met relevante
foto’s, krantenartikelen en ander beeldmateriaal.
Aan het eind van het boek wordt uitgebreid aandacht
besteed aan de sluiting van de school.
Het geheel is samengesteld door Ria Strijker en Emmy
Botter.
Geert Marissen heeft het boek een prachtig omslag
gegeven.
Het
boek kost € 20,00 en is verkrijgbaar bij Ria Strijker,
Verlengde Middenraai 80, 7938 PC Nieuw Balinge. Tel. 0528-321437
Heel lang geleden gingen twee mensen op reis; Jozef en Maria. Ze
gingen naar Bethlehem. Dat moest. De keizer van het land waar
ze woonden, wilde weten over hoeveel mensen hij de baas was en
daarom moest iedereen zijn naam laten opschrijven in de plaats waar
hij vandaan kwam. Jozef kwam uit Bethlehem en daarom was hij, samen
met Maria op reis gegaan. Het was een verre reis. En Maria was moe.
Ze verwachtte een kindje en dat zou gauw geboren worden.
Gelukkig hadden ze een ezel meegenomen. Daar kon Maria op zitten,
als haar voeten pijn gingen doen en haar buik zo zwaar voelde. Als
ze eindelijk in Bethlehem aankomen is het al bijna donker. Het is er
druk, er zijn veel mensen die een plaats zoeken voor de nacht. Jozef
kijkt bezorgt naar Maria. Wat zullen we doen? "We blijven hier
niet", zegt Maria. "Ik wil ergens zijn waar het rustig is. Ik voel
dat het kindje gauw geboren zal worden, weet jij geen goed plekje?"
Jozef denkt even na.
"Kom ", zegt hij dan. Hij neemt de ezel bij de teugels en samen gaan
ze het stadje weer uit, naar het grote veld rond Bethlehem. Daar
vinden ze een klein huisje. Een schuilplaats voor de herders en de
schapen als het slecht weer is.Het is er niet mooi. Maar het is er
warm en rustig en er is schoon, zacht hooi om een bed van te maken.
Maria kijkt rond en lacht tegen Jozef. "Hier is het goed", zegt ze.
In die nacht wordt Maria’s kindje geboren. Ze heeft geen mooie
kleertjes meegenomen voor het Kindje, maar ze heeft wel zachte
doeken, waar ze het Kindje inwikkelt. Daarna legt ze het voorzichtig
in een kribbe, die Jozef gevuld heeft met het zachtste en schoonste
hooi dat hij kon vinden. Ze kijken naar elkaar. Ze zijn blij en
gelukkig.
"We noemen hem Jezus", zegt Maria. En Jozef knikt.
Buiten op het veld zijn de herders. Ze passen op hun schapen. Het
is een heel gewone nacht. Dan ineens... is er een helder licht,
alsof het dag wordt. En daar staat een engel voor hen. Een engel die
licht uitstraalt naar alle kanten. De engel zegt: "Wees maar niet
bang . Ik kom jullie een boodschap brengen van God. Jullie zullen
allemaal erg blij zijn. In Bethlehem is een bijzonder Kindje
geboren. Een Kind dat alle mensen gelukkig zal maken. Ga Hem
zoeken. Zijn naam is Jezus en Hij ligt in een kribbe". Opeens is er
nog meer licht en de lucht is vol met engelen. Samen zingen zij een
lied: "Ere zij God. God houdt van de mensen.
Vrede op aarde waar alle mensen zo naar verlangen!"
Woensdag, 30 november 2010 bezochten wij te Hoogeveen, Eveliene van
Trigt.
Nog niet zo lang geleden woonde zij nog in Nieuw Balinge waar zij op
14 november 1981 werd geboren op het adres Haarweg 30.
We praten met Eveliene omdat zij als beroepsmilitair werd
uitgezonden naar Afghanistan en dat vinden wij, reporters, een hele
bijzondere prestatie die op z’n minst in het ‘kontakt ‘ vermeld moet
worden.
“Ik ben sinds augustus dit jaar als sergeant der eerste klasse
ingedeeld bij het 42e Tank Bataljon te Havelte.
Ik ben van de lichting oktober 2001 en ben meteen naar de
Koninklijke Militaire School, in Weert, gegaan alwaar ik een
onderofficiers opleiding volgde. Direct daarna volgde ik een
opleiding voor verpleegkunde op HBO-V niveau. Een groot deel van
deze opleiding vond plaats in burgerziekenhuizen. Deze opleiding
wordt door veel collega’s als moeilijk en zwaar ervaren en zij deden
er gemiddeld 4 tot 5 ½ jaar over voor het behalen van de vereiste
diploma’s. Ik vond het een leuke en vooral een interessante tijd en
de studie ging zeer voorspoedig . In 3 ½ jaar was ik afgestudeerd
ben ik nu sergeant 1e klasse Algemeen Militair
Verpleegkundige. Mijn vooropleiding is mavo – spw.
Ik houd van uitdagingen, spanning en avontuur. Als klein kind
droomde ik al van een baan bij de politie of leger. Actie en sporten
zijn zeer belangrijke drijvers in mijn leven en binnen de
krijgsmacht kan ik hiervan volop genieten.
Mijn ambitie is dat ik nog een paar jaar bij defensie blijf en
daarna mij als verpleegkundige bij de ambulancedienst of in een
civiel ziekenhuis verder wil specialiseren.
Je weet dat je als militair grote kans hebt te worden uitgezonden
voor vredesmissies naar onstabiele gebieden in de wereld en dat je
daar geconfronteerd word met oorlogshandelingen. Zo werd ik van juli
t/m december 2008 als Algemeen Militair Verpleegkundige uitgezonden
naar Afghanistan. Voor mij betekende dat er weer een uitdaging op
mijn weg kwam met veel spanning en actie. Ik had er zin in!!
Voor mij ouders en verdere familie lag dat wel een beetje anders,
maar uiteindelijk stonden ze als één blok achter mij, toen het
eenmaal zover was dat ik moest gaan.
Ik werd gelegerd in het kamp ‘Deh Rawod’ en gehuisvest in een 2
persoons leefcontainer en deelde die gedurende de uitzendperiode met
een collega arts.
Het kamp was niet zo erg groot, 400 meter bij 400 meter met een
omringde muur bestaande uit zakken met grind. Er was één in- tevens
uit-gang, die zwaar bewaakt werd. In het kamp waren 450 militairen
gelegerd. Het kamp lag pal naast het dorp Deh Rawod en als je over
de muur keek dan stond op ca. 20 meter al het eerste huis. De
verhouding tussen kampbewoners en lokale bevolking was super goed.
Het zijn zeer aardige mensen en willen graag meewerken aan betere en
hogere leefomstandigheden. Er zijn met hulp van het leger veel
dingen in het dorp tot stand gebracht, zoals opleiding van artsen en
tandartsen, bouw van een klein ziekenhuisje, bouwen van bruggen,
hulp en ondersteuning van de lokale overheid en politie enz. Ze
waren heel bang voor de Taliban al werd daar nooit openlijk over
gesproken, maar je voelde het.
We werkten in een strak dienstrooster van 24 uur op en 48 uur vrij .
Als ik geen dienst had dan was ik veelal te vinden in de
fitnessruimte waar ik onder nogal zeer warme omstandigheden
probeerde mijn conditie op peil te houden. Ik heb temperaturen
meegemaakt van rond de 60 graden Celsius. De airco werkte niet goed!
Gemiddeld dronk je tussen de 12 en 15 liter water per dag. Ik kon
mij over het algemeen goed vermaken in het kamp.
Het medisch team bestond uit 11 personen: n.l. 1 commandant, 2
artsen, 3 Algemeen Verpleegkundigen en 5 gewondenverzorgers de zgn.
PTLS-ers (vergelijkbaar met EHBO-ers maar dan met een dikke plus
erbij). Deze groep fungeerde als eerste opvang van gewonde
militairen en burgers. Als het ging om zware gewonden dan was het
onze taak de slachtoffers te stabiliseren, zodanig dat zij per
helikopter vervoerd konden worden naar het hoofdkamp ‘Kamp
Holland’. Dit kamp was uitgerust met een redelijk groot hospitaal en
operatie capaciteit. Ons kamp was uitgerust met een paar
behandelruimtes waar patiënten en slachtoffers primair hulp verleend
werd.
Tijdens mijn verblijf in het kamp zijn er maar 2 Nederlandse
militaire slachtoffers behandeld. Dat was een zeer lage score,
gelukkig maar! Daarentegen werden per dag vele burger gewonden door
ons behandeld en soms ook doorgezonden naar Kamp Holland voor het
ondergaan van een operatie. Ik kan mij de eerste gewonden nog heel
goed herinneren. Een vader met zijn zoon. Vader had een ernstige
steekwond in zijn borst en long doorboord en zijn zoon was in zijn
onderbuik gestoken waardoor de darmen naar buiten kwamen. Nadat
beiden waren gestabiliseerd werden zij doorgestuurd naar Kamp
Holland. De meeste burgergewonden waren slachtoffer van onderling
geweld. Er worden vele vetes uitgevochten omwille van de familie
eer. Ook werden veel kinderen door ons behandeld die slachtoffer
waren van mishandeling door de ouders. Veelal waren deze kinderen
afschuwelijk verbrand door vloeistof. Het gebeurde soms dat kleine
kinderen werden binnen gebracht die aan de voetjes waren verbrand.
Uit onderzoek bleek (samen met de plaatselijke politie) dat één van
de ouders het kind met de voetjes in kokend water had gedompeld.
Lijfstraffen zijn in Afghanistan heel gewoon en vanzelfsprekend. Zo
herinner ik mij ook een geval van een lijfstraf dat de ene broer
zijn andere broer de hersenpan had ingeslagen vanwege een
familievete. De hersenen lagen gewoon bloot. Afschuwelijk!
Afghanistan is ook nog op een andere manier levensgevaarlijk, er
komen veel giftige slangen, spinnen en schorpioenen voor. Het
antigif serum is zeer schaars en mocht alleen aan militaire
slachtoffers worden toegediend. Dit werd strikt nageleefd omdat
sommige slangenbeten zo giftig waren dat als er niet binnen een
bepaalde tijd het antiserum werd toegediend het slachtoffer
onherroepelijk zou sterven.
Wat ik in Afghanistan in 4 ½ maand heb meegemaakt, maak je zeer
waarschijnlijk in Nederland in een heel leven niet mee. Vooral van
de traumagevallen heb ik het meeste geleerd en deze ervaringen kan
ik natuurlijk heel goed gebruiken in mijn verdere loopbaan bij de
ambulancedienst of ziekenhuis.
Tijdens mijn verblijf in Afghanistan heb ik ontzettend veel steun
ondervonden uit de mailtjes, brieven, foto’s en mobile gesprekken en
andere uitingen van medeleven van mijn ouders, broer, schoonzus,
familie, vrienden en bekenden. Mijn grootste fans waren natuurlijk
mijn ouders en broer en zijn ze nog! Mijn vader is vorig jaar in
februari overleden.
Ik woon hier lekker, met mijn twee katten, in m’n huisje in
Hoogeveen en geniet met volle teugen van het leven. Ik kom nog
geregeld bij mijn moeder in Nieuw Balinge en doe daar met mijn
vrienden en vriendinnen mee aan diverse sportactiviteiten.
Nieuw Balinge is het dorp waar ik, in een prachtige en beschermde
omgeving ben opgevoed en opgegroeid en gevormd in wat ik nu ben”.
Op woensdag 1 december jl. kwamen Sint en
twee Pieten naar ‘De Heugte’ om daar samen
met zo’n 80 kinderen alvast de verjaardag
van Sinterklaas te vieren.
Voordat Sint kwam gingen de kinderen eerst
nog even knutselen. Er werden mooie maskers
gemaakt. En natuurlijk werd er naar
hartenlust gezongen.
Uiteindelijk kwam Sint de zaal binnen met
maar één piet! Hij zou toch met twee pieten
komen? Na veel roepen en geruststellen dat
het allemaal niet zo eng was, kwam
uiteindelijk ook de tweede piet de zaal in,
al durfde hij dat niet zo goed. Het was een
beetje bange piet. Maar dat was uiteindelijk
ook geen wonder want de andere piet liet hem
telkens schrikken.
De Sint vond het tijd worden om enkele
kinderen bij zich te roepen. Als eerste was
Iris v/d Zwaag aan de beurt.
De Sint vond haar een leuk en rustig meisje
en op de knutselmiddagen van de Kinderclub
is zij altijd heel mooi bezig.
Toen mocht Bas Schutte bij Sint komen. Hij
moest vertellen over de bult op zijn hoofd
die hij bij het schaatsen had opgelopen. Ook
Thomas Oosting liet zijn hechtingen in de
kin nog even zien. Hij was ook flink te pas
gekomen.
De kinderen die bij Sinterklaas kwamen
moesten uiteraard ook een liedje zingen.
Maar dat ging niet zomaar, dat moest
gebeuren met het ´Pepernoot Lozende Paard´.
De kinderen moesten dicht bij de snuit van
het paard een liedje zingen. Als het paard,
Witje genaamd, het liedje mooi vond dan ging
het pepernoten lozen. Dat gebeurde aan de
kant waar normaal heel wat anders uit komt.
Judith Ekkelenkamp mocht ook bij Sint komen.
Zij vertelde dat zij in drie maanden tijd,
drie zwemdiploma´s had gehaald. Dat vond
Sint heel erg knap en dat is het natuurlijk
ook. Er werd nog even drooggezwommen waarna
piet denkt nu al wel te kunnen zwemmen
zonder ooit water te hebben gezien.
Ook de egelmeisjes moesten nog even een
praatje maken met Sint. Hij vond het
namelijk geweldig dat een aantal meiden uit
Nieuw Balinge zich hadden ingezet voor de
egels. Zij hebben geld bij elkaar
gesprokkeld en naar de egelopvang gebracht.
Een geweldig initiatief.
Ook Evert Sok jr. werd nog in het zonnetje
gezet. Hij doet immers heel veel voor de
gemeenschap. De Sint wist ook dat hij bij
een koor zat. Evert moest natuurlijk laten
horen hoe goed hij kon zingen. Dit deed hij
samen met zijn kleinkinderen.
De ene zwarte piet kon het niet laten en
moest de andere piet nog de stuipen op het
lijf jagen. Hij liet namelijk een hele grote
spin over het podium lopen. Daar schrok de
bange piet zo van dat hij hard het toneel
afliep en er niet meer op durfde te komen.
Aan het einde van de middag ging de Sint nog
even de zaal in om een praatje met de
kinderen te maken en een hand te geven. Van
de pieten kregen ze nog wat pepernoten.
Onder luid gezang vertrokken Sint en zijn
beide Pieten. Ze hadden echter voor elk kind
een leuk cadeautje achter gelaten.
De leiding van de Kinderclub vond het weer
een gezellige middag en wil langs deze weg
VDO bedanken voor het afstaan van de zaal op
dinsdagavond 30 november j.l.
Ook Anno Koster, Geertje van Veen en Alex
Vos worden bedankt voor hun hulp bij de
Kinderclub.
De Kinderclub heeft dit jaar nog eenmaal
club en wel op woensdag 15 december a.s. ,
dat in het teken zal staan van Kerst.
Op deze middag wordt ook de trekking van de
loten verricht.
Stichting Arion is een onlangs
opgerichte stichting zonder winstoogmerk,
die zich richt op het ondersteunen van
kleinschalige activiteiten die bedoeld zijn
voor mensen die dit extra nodig hebben.
Hierbij kan worden gedacht aan kinderen en
volwassenen met een autistisch spectrum
stoornis (ASS), zoals adhd, ppd-nos, add,
mcdd, nld, een verstandelijke beperking
en/of een gedragsstoornis. Activiteiten die
de Stichting ondersteunt zijn bijvoorbeeld
dagactiviteiten, woon-/werkbegeleiding,
logeerweekenden en ponykampen voor kinderen
met een beperking.
Op woensdag 22 december 2010 organiseert de
stichting een feestelijke open (kerst)dag
bij Bits & Bridles Stables aan de Geeserraai
2b. Tijdens deze open dag zijn er onder meer
diverse optredens, schuurverkoop van
ruitersportartikelen, spelletjes voor de
kinderen, een verloting en een levende
kerststal ! Er zijn ook allerlei (warme)
lekkernijen verkrijgbaar!
U bent welkom van 11.00 tot 16.00 uur!
Programma:
11.00 opening
12.00 uur Optredens kinderen van de
ponyclub van Bits & Bridles
14.00 uur Optredens van kinderen die
aan het logeerweekenden deelnemen
Deze maand wordt voor veel
kinderen een maand vol verwachtingen en
verrassingen. Jammer dat de meeste kinderen
al zo vroeg niet meer geloven in de goed
heilig man. Eerlijk gezegd is dat de leukste
tijd, maar lang genieten we er niet van als
ouders en grootouders.
9 Jaar was ik ,toen ik een
boodschap moest doen inde stad, helemaal
alleen naar de Hema. Een pakje ophalen,het
was besteld. Voor wie dan, maar dat wist ik
nog niet. Een paar dagen later, op
5december, kwam het pakje uit de grote zak
die sint Nicolaas bij ons had gebracht. Nou
u snapt het al, daar kwam op een gegeven
moment het bewuste pakje uit.
Bleek het een prachtige rode
brandweerauto te zijn. Toen pas kwam
de ontdekking, en toch nog met de nodige
twijfels,dat het wel eens niet van de Sint
zelf kwam., Het was de gewoonte bij ons
thuis, dat al het papier in een hoek gegooid
werd. Dat werd altijd een enorme berg, want
we hadden een groot gezin. Als alles
uitgepakt was mochten de vier kleinste een
papierengevecht houden. Dan met z`n allen
heel hard, zodat sint en piet het goed
zouden horen; Dank u sinterklaasje.
Na het opruimen als een
toegift heerlijke chocolademelk met ieder
z`n eigen taaitaai poppetje. Dan komt de
kerstboom en het versieren. Iedereen wil
meehelpen. O wat ziet de kamer er ineens
gezellig uit. Heel veel kleurtjes van de
kerstballen, en dan nog zo veel lichtjes.
En dan samen overleggen wat
zullen we eten met kerst! Misschien
kerstliedjes zingen, die de kinderen op
school geleerd hebben. Nog is het feest niet
afgelopen want de vakantie is er en oud en
Nieuwjaar komt er ook aan, met vuurwerk en
misschien wel oliebollen.
Laten we met z`n allen van
deze maand `n mooie en gezellige maand
maken, en al klinkt het betweterig,
ook eens extra vriendelijk voor elkaar te
zijn.
Wij wensen u allemaal hele
fijne en mooie kerstdagen,
I.Snels
